Dzieci z reguły już około 15 dnia życia zaczynają przyglądać się swej prawej ręce, a dopiero około 40 dnia – lewej. To jeszcze jednak o niczym nie przesądza, bo około 10-12 miesiąca życia lateralizacja staje się mniej widoczna. Dopiero, gdy chód stanie się automatyczny, czyli między 2 a 3 rokiem życia, stronność dziecka staje się znowu wyraźniejsza. Czasem jednak – nawet na początku szkoły – trudno jest dokładnie określić, która strona dominuje u dziecka. Wszak istnieje kilka typów lateralizacji.
Lateralizacja może być jednorodna – wówczas człowiek jest prawo- lub lewostronny. Lepiej posługuje się albo prawym okiem, uchem ręką i nogą, albo lewym okiem, uchem, ręką i nogą. Lateralizacja może być skrzyżowana, to znaczy, że dominować może na przykład lewe oko czy ucho oraz prawa ręka czy noga. Konfiguracji jest tu sporo. Jest wreszcie lateralizacja nieustalona, czyli obustronność. Tu do końca nie wiadomo, która strona dominuje u człowieka. teoria genetyczna (leworęczność dziedziczona pokoleniowo) - na jej poparcie można przytoczyć fakt, że w pewnych rodzinach leworęczność występuje częściej niż w przypadku reszty populacji. Uznaje, się że istnieją zarówno gen prawo-, jak i leworęczności. Gen praworęczności jest dominujący, zaś gen leworęczności recesywny (dlatego mniej jest osób leworęcznych). Dwa geny praworęczności (od obojga rodziców) dają zdecydowaną praworęczność, dwa geny leworęczności to z kolei zdecydowana leworęczność.
